حاشیه نگاری| شفاعت مان کن، به حرمت آخرین نامی که لحظه شهادت به زبان آوردی...

  سنگ قبرش شبیه سنگ قبرِ مادربزرگ سیاهه یا شبیه سنگ قبرِ دایی علی سفیده؟ پیرمرد، کلاه را تا بیخ گوش های پسربچه پایین می کشد؛ بابابزرگ قربونت بره! شهید گمنام مزار دارد اما مادرش، پدرش و شاید دختری که چشم انتظارش بود تا شهید بیاید و عروسی شان سر بگیرد، مکانش را نمی دانند.

مثل مادرمان زهرا(س) که مکان مزارش پنهان از عاشقانش است.

عجله نکن پسرم، تا چشم به هم بزنی مرد بزرگی می شوی و آن وقت می بینی عاشق که باشی، عشق مثل ریسمانی تو را می کشاند سمت معشوق، مثل شهیدان گمنام که عاشق مادرمان زهرای اطهر بودند.

شفاعت مان کن.

  پیرمرد با فشار جمعیت پیرمرد هراسان از افتادن نوه اش زیر دست و پای جمعیتی که هر لحظه تعدادشان بیشتر و بیشتر می شود نوه اش را بلند می کند، روی شانه هایش می گذارد و از بین جمعیت به گوشه پیاده رو می رود.

چیزی تا رسیدن به دانشکده کشاورزی نیشابور نمانده، همانطور که با عجله از لابه لای انبوه مردانی که کلاه هایشان را تا زیر ابرو پایین کشیده و بینی و دهنشان را زیر شال گردن های سیاه و رنگی پنهان کرده اند و زنانی که چادرهایشان را سفت گرفته اند تا اسیر دست بادهای پاییز نشود، می گذرم.

صدای فریاد پیرمردی با دستار سبز بر سر، توجهم را جلب می کند پیرمرد تصویر 11 شهید دلاور فراجای راسک را رو به آسمان گرفته و ناله سر می دهد: مادر پهلو شکست�